19-10-2012 t/m 22-10-2012 Yanchep - The Pinnacles

Deze ochtend was het dan eindelijk zover! Na heel wat vertraging door gezeur met de auto (oververhitting)zijn we dan eindelijk bijna aangekomen bij the Pinnacles. Eindelijk weer een "natuurdingetje"
Voordat we hier aankwamen besloten we nog even een national park aan te doen.

Dit bracht ons naar Yanchep National Park, een klein stukje voorbij Perth.
Hier hadden zo koala's en bergen kangoeroes. De koala's waren jammer genoeg niet geheel wild, maar dat mocht de pret niet helemaal drukken. Daarnaast hebben we nog een wandeling gedaan door een bosgebied zodat het luie wacht zweet van de laatste dagen er ook weer een beetje uit was.
Toen we klaar waren met dit toch wel leuke park zijn we door gegaan naar the pinnacles.

Het is moeilijk te omschrijven en ook lastig op foto te zetten wat de pinnacles zo bijzonder maakt. Want eigenlijk zijn het niet meer dan duizende en duizende rechtopstaande puntige stenen in een woestijn gebied, maar juist omdat ze overal om je heen staan maaktte het hele gebied toch wel een hele bijzondere indruk. Ook misschien ook wel omdat nog steeds niet duidelijk is hoe deze formaties gevormd zijn. Een van de theoriën zou zijn dat een oud bos onder het zand is gekomen waardoor het versteend is geraakt. Waarna de laatste paar honderd jaar het zand weer weggeblazen is en deze versteende stammen boven de grond uit kwamen te steken. Je kon hier een wandeling langs deze formaties maken en daar zijn we dan ook maar mee begonnen. Vervolgens mocht je er ook met de auto doorheen.. Wat wel weer leuk was voor de foto's.

Na eindelijk weer wat natuur opgesnoven te hebben gingen we weer verder op onze tocht richting het noorden van Australië. De tank was bijna leeg dus stopte we ergens om te tanken en gelijk maar even snel te kijken naar de pier die daar een aantal meter het water in liep. Helaas was de schade van het vorige strand bezoek nog iets te erg, waarbij hij van Casper het Spookje binnen een goed uur veranderd was in een gaar gekookte kreeft. Dus zijn we maar weer snel doorgegaan richting het volgende dorpje Geraldton. Dit was het grootste dorp wat we voorlopig tegen zouden gaan komen dus was het plan om hier nog even wat laatste aankopen te doen, omdat het daarboven ook alleen maar duurder zou worden.

Helaas was het ons weer niet gegeven om Geraldton zonder slag of stoot te bereiken. Ongeveer zo'n 60km voor deze stad begon het wijzertje van de motor wel erg snel richting het rode vlakje te gaan... Wij snel gestopt aan de kant van de weg en onze extra water voorzienning van tien liter er maar eens lekker snel doorheen te jassen. Het enige geluk wat we hierbij hadden is dat we bij een paar huizen stil kwamen te staan, waar we dan iig ons verloren water weer bij mochten vullen. Helaas hadden ze daar lokaal ook geen mensen die naar onze motor konden kijken dus was het advies om maar heel langzaam richting Geraldton te rijden, wat dus nog 60km verder was.

Kennen jullie die vervelende mensen die wel eens 80 rijden op de snelweg, die eigenlijk iedereen van binnen wel verrot scheldt? Ik doe daar nooit meer aan mee. Ik heb vanaf nu alleen nog maar medelijden met deze mensen.Want hoewel Australië een land is met zeer vriendelijke mensen, ook zij vinden het niet leuk als je dertig km per uur onder het sneldheidslimiet gaat rijden. Nu komt daarbij, als kleine kanttekening, dat in Australië heel veel wegen maar één weg breed zijn en om de zoveel kilometer plakken ze er dan een baantje aan zodat de echt gefrustreerde mensen kunnen inhalen. We weten nu in ieder geval wel dat ook bijna alle auto's in Australië toeters hebben...

Aangekomen in Geraldton zijn we eerst maar het informatie centrum gaan opzoeken waar we wilden vragen of er toevallig nog een monteur was die ons ook op zaterdag kon helpen.
Helaas was hier het antwoord nee op en dus zaten we het weekend "vast" in Geraldton.
Opzich hadden we op rottere plekken vast kunnen zitten, want na wat mensen op de camping gesproken te hebben bleek er een landrover specialist hier in de buurt te zitten die ons zeker van onze autoproblemen af zou kunnen helpen. Heel de camping was ook wel geinteresseerd in onze auto, maar helaas kon niemand vertellen wat er dan echt aan de hand was.

Omdat we er toch allebei wel redelijk de pest in hadden dat onze reis alweer onderbroken werd door die rotauto hebben we maar even een baaldag ingelast. Ron kon er vooral niet tegen dat hij er niet achter kwam wat er precies aan de hand was met de auto en ik durfde eigenlijk de auto niet eens aan te raken vanwege mijn natuurlijke gaven dat alles wat ik aanraak kapot gaat en misschien nog wel belangrijker; mijn angst om vies te worden.
Dus de rest van die dag hebben we allebei reuze interessant boeken zitten lezen in de zon/schaduw. Nu dachten de mensen hier in ieder geval nog dat we enigsinds ontwikkeld waren.

We waren inmiddels redelijk hoopvol, omdat Ron wel wat had kunnen vinden aan de auto. Want inmiddels gooide de auto al het water wat we in het koelsysteem goten regelrecht weer onder de auto op de grond. Onze hoop was dat er gewoon een slangetje niet helemaal goed vast was gemaakt bij de vorige reparatie en dat dit nu helemaal los was geschoten. Maar daarbij kwam dus wel gelijk het probleem dat we nog richting de landrover dealer moesten zonder ook maar enige vorm van waterkoeling. Maar toch besloten we dat risico maar te nemen, omdat we anders onze auto moesten laten slepen, wat alleen maar meer zou gaan kosten.

Met onze ogen geen seconde van de warmte meter af gehouden te hebben zijn we dan uiteindelijk redelijk simpel aangekomen bij de Landrover specialist.
Goed begin dachten we! Helaas was het vervolg heel wat minder...
Het bleek dat dus toch de koppakking kapot was, iets wat eigenlijk vrijwel nooit voorkomt bij het type auto dat we hebben, eigenlijk is het heel knap dat we juist deze auto hebben uitgekozen... een soort lot uit de loterij, maar dan anders.

We hebben nog nagevraagd of er andere opties zijn, maar we hadden geen andere keuze om dan toch de reparatie maar door te laten gaan. Weer een redelijk grote domper, want niet alleen was dit in financieel opzicht het slechtste scenario, maar de garage had ook nog tot donderdagmiddag nodig om de reparatie te doen. Dat betekend dat we dus een week vast zitten. De man van de garage wilde ons nog wel een lift geven naar onze vorige camping, maar dat was amper een pleister op de wonden op dat moment.

Dus hier zitten we... onze tijd uit te wachten tot donderdag. Gelukkig is het weer redelijk dus kunnen we nog eens wat gaan snorkelen of Ron van een verse nieuwe rode jas voorzien, maar echt ideaal is het allemaal niet.
Ze zeggen dat er na regen altijd zonneschijn komt, dus daar houden we ons nu maar aan vast!