30-11 t/m 8-12 Kakadu en nutteloos Mount Isa

Het is alweer even geleden dat ik vertelt heb wat ik allemaal uitgespookt heb in Australie. Niet omdat ik het geheim wil houden voor jullie, maar omdat er de eerste tijd niet veel gebeurd is. Daarna heb ik even geen internet gehad.


Vrijdag 30 november is het zware backpackers leven voor mij pas echt begonnen. Om kwart over 9 werd ik gebeld of ik wilde werken. Een bedrijf, wat hekken om bouwterreinen heen zet, zocht iemand voor een paar uurtjes werk. Natuurlijk heb ik hier gelijk ja op gezegd en 15 minuten later stond ik klaar om opgehaald te worden. Howard pikte me op en vertelde dat hij een Kiwi (Nieuw Zeelander) is en een paar jaar geleden in Queensland het bedrijfje TempFencing begonnen is. Na een paar jaar was hij Queensland zat en is hij met alles wat hij had, dus ook het bedrijf, naar Darwin verhuist. Als het voor hem te veel of zwaar werk is zoekt hij er een backpacker erbij en dit bevalt hem heel goed. De backpacker sjouwt de betonnen voeten en hij zelf sjouwt het hek, zo gaat het werk veel sneller. Vandaag hebben we samen in 2 uurtjes 110 meter hek neer gezet, of terwijl 46 betonnen voeten. Eindelijk werken was ik echt aan toe en was leuk, maar wel vermoeiend.

’s Middags ben ik bij de kapper geweest. Dit was een oude Arabische vent die geen schaar gebruikte. Net als een normale kapper pakt hij het haar beet, maar in plaats van dat hij knipt scheerde hij het weg met een tondeuse. Dat ging wonder boven wonder allemaal goed, dus ik heb nu weer een zomerse coupe.
’s Avonds ben ik op tijd naar bed gegaan, omdat Howard misschien morgen weer werk heeft, maar dit wist hij nog niet zeker


Zaterdag ochtend had ik helaas nog niks van Howard gehoord, dus maar een dag rustig aan bij het zwembad gaan liggen en bij komen van de spierpijn. Bij het zwembad aan de praat geraakt met Marcus (de Duitser uit Katherine) en nog wat andere Duitsers. Was een gezellige middag en daarom maar met zijn allen maar afgesproken om vanavond wat te gaan drinken. Uiteindelijke hebben we eerst met zijn 7en buiten bij het zwembad een drankje gedaan en hebben we het feestje daarna in Globies Bar voortgezet. Helaas ging om 3 uur de bar dicht en moesten we er dus uit. Zoals het hoort hebben we daarna een Turkse pizza gehaald, zodat we lekker stinken voor onze kamergenoten. Een heel erg gezellige avond die zeker voor herhaling vatbaar is, maar helaas gingen er de volgende dag van de 6 Duitsers er 3 alweer verder.


Zondag heb ik uitgeslapen. Helaas regende het vandaag erg veel en dus heb ik niet veel kunnen doen. Veel meer als met kamergenoten kletsen en 5343 afleveringen ‘King of Queens’, 43594 afleveringen ‘2 and a half men’ en ‘De Klusjesmannen’ voor de 23245e keer kijken zat er niet in.


Maandag ochtend stond ik om 8 uur bij de diesel expert die me auto gaat na kijken. Helaas ging dit wel even duren dus ben ik weer in de stad gebracht en zouden ze me bellen wanneer ze meer weten. Om maar wat van de dag te gaan maken ben ik naar de ´Botanic Gardens´ gelopen. Ik denk dat ik door de mooie tropische natuur in Costa Rica verwend ben, want ik vond er niet veel aan. Het was niet lelijk, maar je zag duidelijk dat het aangelegd was en niet puur natuur. De enige rede dat ik uiteindelijk nog bijna 1,5 uur door de tuin heb gelopen is dat ik de uitgang niet kon vinden.

In het park werd ik gebeld dat de mechanic er uit was. De dieselpomp moet compleet uit elkaar en heeft nieuwe pakkingen nodig en ook moeten er 2 injectors vervangen worden. Doordat de temperatuur hier 40 graden is, zweette ik al flink, maar nu kwam er ook nog angstzweet bij. Dit was wel terecht ook, want de offerte was niet al te rooskleurig. Repareren zou tussen de $3300,- en $4000,- kosten, of ik ermee akkoord ging, want dan konden ze onderdelen bestellen. Ik geef wel meer om de auto dan dat de meeste van jullie denken dat goed voor me is, maar dit ging mij toch ook iets te ver, dus ben ik op de bus gestapt en heb de auto opgehaald.
De mechanic kon niet zeggen hoever ik nog met ongerepareerde auto kan rijden. Volgens hem kan hij over 2 dagen niet meer starten en kan het nog 6 maanden duren voordat hij niet meer start.
Toen ik het verhaal aan Marcus vertelde vond hij het ook erg vervelend voor me. De oplossing was volgens hem een stuk simpeler dan ik ooit had kunnen bedenken: Lassen wir nach die Bottleshop gehen. Het was zijn laatste avond in Dariwin en ik kon wel wat afleiding gebruiken, dus hij vond dat we naar de slijterij moesten voor een fles wodka. Ik had er weinig zin in, maar uiteindelijk hebben we een tussendealtje gesloten en hebben we een paar biertjes gehaald. Met nog een Duitser waar ik de naam alweer van kwijt ben hebben we weer bij het zwembad gezeten. De stemming kwam er weer een beetje in en ondanks dat Marcus om 5 uur ’s ochtends moest vliegen zijn we maar door gegaan naar de club. In Darwin is altijd wat te doen, dus al snel hadden we een tent gevonden waar een bandje speelde. Bijkomend voordeel was dat een ‘pitcher’ bier (soort vaas) hier maar $10,- was, dus werd het weer een geslaagde avond.


Na de afgelopen dagen het krokodil hotel bijna gestalkt te hebben kreeg ik dinsdag eindelijk antwoord. Ze zochten eigenlijk toch geen backpacker, maar iemand die langer kan blijven. Weer een nieuwe tegenvaller…
Sinds een paar dagen heb ik een Belgische kamergenoot in het hostel. Hij verveeld zich hier nog veel meer als ik en stelde voor om samen naar de ‘Esparanza’ (of zo iets) te gaan. Dit schijnt een bekende straat te zijn, maar al snel bleek dat er niks aan is en het vooral veel en veel te warm is. De kroeg heeft airco en een verkoelend biertje, dus dit werd onze noodoplossing. Hier stond Ajax-PSV aan, dus ik heb me er erg goed vermaakt!

Ik had al besloten dat ik toch naar Kakadu wil, omdat het een erg mooi park schijnt te zijn. Ik heb Wannes het verhaal van de auto vertelt en dat ik niet kan garanderen dat hij de bewoonde wereld ooit weer gaat zien, maar hij mee naar Kakadu mag als hij wil. Dit leek hem wel een leuke uitdaging, dus het plan is om morgen richting Kakadu te gaan. Voordat we op ons plan konden proosten, ging mijn telefoon. Howard zocht morgen iemand om hekwerk af te breken, dus de plannen werden gewijzigd, overmorgen gaan we naar Kakadu.
´s Avonds vroeg naar bed gegaan, want 6 uur de wekker is toch wel erg vroeg op vakantie.


Woensdag ochtend begon de ochtend dus erg vroeg. Half 8 stonden we bij een basisschool in Palmerston om de hekken rond het nieuwe speeltoestel weg te halen. Helaas stond het speeltoestel op de binnenplaats en konden we dus niet dichtbij parkeren. Het wat dus een beetje getob, maar uiteindelijk ging het allemaal vrij vlot, totdat de eerste kinderen om 8 uur op school aankwamen. Die kleine opdonders vonden het erg interessant om te zien wat wij aan het doen waren en wilde alles dus ook van zo te dichtbij mogelijk zien. Na 1,5 uur stond alles weer op de vrachtwagen en zat de werkdag er voor mij alweer op. De rest van de dag maar bij het zwembad sinterklaas gevierd. Bij jullie een witte pakjesavond, hier een snikhete pakjesavond.


Donderdag ochtend zijn Wannes en ik rond een uurtje of 10 weggereden richting Kakadu National Park. Kakadu is geloof ik het grootste en misschien wel het bekendste park van Australie, dus we hadden er allebei hoge verwachtingen van. Of we het gaan halen is nog maar de vraag, maar ik heb genoeg nummers van sleepdiensten in me telefoon staan, dus terug in Darwin komen we wel weer.
Al vrij snel kwamen we bij de Adelaide River aan. Hier kan je een boottochtje doen en dan gaan ze met een stuk vlees naar krokodillen van 5 meter vissen. De krokodil springt dan een paar meter uit het water om het vlees te pakken. Een vleeshappende krokodil heb ik in Costa Rica al van een afstand gezien en in Crocosaurus Cove van dichtbij, we waren al een beetje laat, dus hebben we het over geslagen. Achteraf misschien een beetje jammer want het schijnt wel heel bijzonder te zijn.

Onderweg naar Kakadu kwamen we de eerste ´wetlands´ al tegen. Dit zijn een soort moeras gebieden met erg veel vogels er in. Zoals jullie weten heb ik niet erg veel verstand van wat voor dieren er allemaal zitten, maar deze keer waren het er vooral met 2 vleugels en een snavel.
In Kakadu zijn we eerst naar het visitors centre gereden. Daar hebben ze ons verteld wat er gesloten was vanwege het ‘wet-season’ en wat er open was. De JimJim-falls en de Twin-falls zijn de 2 mooiste watervallen van Kakadu en waren alle 2 onbereikbaar. Erg jammer, maar gelukkig blijven er nog 2 watervallen, Aboriginal kunst en wat trials over.

Eerst zijn we naar de Aboriginal kunst in Ubirr gegaan. Dit schijnt een van de bekendste plekken te zijn om Aboriginal kunst te zien, maar als er iemand is die daarvoor naar Australie wil komen, dan raad ik aan om naar Juffrouw Addie te gaan en te vragen of groep 1 van de Boemerang een vis voor hem wil tekenen. Ik weet zeker dat dit er het zelfde of misschien nog wel mooier uit ziet dan hier. Het grote voordeel is dat je er dan niet een uur voor door 40 graden hoef te lopen en dat moet je hier wel. Afzien voor een beetje amateuristisch gekladder, zonde van de tijd en moeite.
Omdat het al een uur of 4 was zijn we maar doorgereden naar Cooinda. Hier staat een hotel/camping waar we het goedkoopst kunnen slapen. Voor niet al te veel geld hadden we een hok met airconditioning en een stapelbed. Veel meer paste er niet in, dus dat was het dan ook wel. Nadat we nog even gecontroleerd hadden of er geen al te grote krokodillen in zaten zijn we snel het zwembad in gedoken. ’s Avonds hebben we Kangaroe staart op, maar als ze gezegd hadden dat het biefstuk was had ik het ook geloofd. Ik had gehoopt dat het heel bijzonder zou smaken, maar het smaakte gewoon goed. Voortaan rem ik niet meer voor skippies maar gaat het gas erop voor gratis vlees.
Na het eten nog even zitten kletsen me Orelie, een Frans meisje die studeert in Adelaide maar nu aan het coutchsufren is door Australie. Voor degene die niet weten wat dat is, ze probeert Australie door te gaan en dan gratis bij mensen op de bank te slapen, zodat ze bij lokale mensen is die haar kunnen vertellen over de omgeving.


Vrijdag werden we heerlijk uitgeslapen wakker en hadden we er zin in om verder te gaan kijken. Eerst zijn we teruggereden naar Nourlangie, maar dit bleek ook alleen Aboriginal kunst te zien. Hier weer een stuk gelopen en uiteindelijk bij een uitkijkpunt aangekomen met uitzicht over de ‘wetlands’. Niet echt de moeite, maar agh, je moet wat.

Snel door naar de watervallen. Volgens ons zouden dit de hoogtepunten van Kakadu moeten zijn, dus we hadden er zin in. De eerste waterval op de planning is ‘Maguk’. Volgens het Visitors Centre zouden we er met onze 2wd Freelander wel moeten kunnen komen, ook al is het een 4wd track. Dit klopte, want we kwamen er best makkelijk. Van ons had de track nog wel wat langer mogen zijn, want nu was het nog 1,6 km lopen naar de waterval. Na weer wat liters vocht uitgezweten te hebben kwamen we aan bij de waterval. Misschien komt het doordat het wet-season nog niet echt begonnen is, maar de waterval viel een beetje tegen. We verwachten niet dat de tweede waterval, ‘Gunlom’, heel veel mooier zal zijn en we hebben dus geen zin om hier weer 58 liter voor te zweten, dus slaan we hem over en gaan we in plaats daarvan naar Litchfield National Park. Het klopt, daar ben ik al eerder geweest, maar Wannes niet en ik vond het zo mooi dat ik het niet erg vind er nog een dag heen te gaan.

Eind van de dag kwamen we in Batchelor aan, het dorpje voor Litchfield. Hier was het goedkoopste een stacaravan. Niet erg goedkoop, maar wat een luxe na alle keren in de auto slapen, tentjes en hostels. Heerlijk! Onder het eten van me gigantische hamburger vertelde de barvrouw dat er vanavond karaoke was in de enige kroeg in het dorpje, dus dat iedereen uit het dorp daar naar toe ging. Het barretje/restaurantje van de camping ging dus vroeg dicht. Vroeg terug in de stacaravan bedachten we dat het weekend is en dat we dus alle rede hebben om ook maar even bij de karaoke te gaan kijken. Dit bleek een heel goed idee, want al snel zagen we onze barvrouw, de kok en nog wat mensen aan een tafeltje zitten, dus zijn we maar aan geschoven. Het zingen van de mensen was niet altijd even goed, maar het kon de avond niet verpesten. Echt een hele gezellige avond gehad die, zoals altijd met gezellige avonden, veel te vroeg afgelopen was.


Zaterdag zijn we naar Litchfield gegaan en hebben we het zelfde rondje gedaan als ik al eerder gedaan had. Eigenlijk verder niks anders, bijzonders beleefd, dus als jullie benieuwt zijn kunnen jullie dat verhaal terug lezen.
Aan het eind van de dag hebben we in Darwin bij Chilli’s Backpackers ingecheckt en Lasagna gegeten op een terrasje. Daarna vroeg naar bed gegaan, want we waren versleten. Het plan is om morgen met zijn tweeën richting Cairns te gaan rijden, dus er staat een flinke tocht voor de deur.


Zondag heeft Wannes besloten dat hij beter niet naar Cairns mee kan rijden maar vanuit Darwin naar Sydney kan vliegen. Hier moet hij met kerst zijn, dus veel tijd in Cairns zou hij niet hebben. Betekend dat ik in me eentje moet rijden, maar wel overal waar ik werk kan vinden het aan kan nemen, dus voor beide de beste oplossing.
Om 11 uur had ik alle inkopen in de supermarkt gedaan en was ik klaar voor de reis van meer dan 2500 km. Zonder problemen kwam ik rond 7 uur ’s avonds aan bij het dorpje Daly Waters en heb ik hier in de auto geslapen.


Maandag ben ik doorgereden naar Mount Isa, dit is een mijn dorpje waar ik hoopte dat ik misschien werk zou kunnen vinden. De mijnen betalen erg goed en wie weet zoeken ze er een werktuigbouwkundige. Bij het tankstation zeiden ze al dat het zonder ervaring in de mijnen erg lastig was werk te vinden en ook bij het hostel vertelde ze dat er 2 backpackers morgen weer richting Cairns gaan omdat ze geen werk konden vinden.
Op internet vond ik een advertentie voor werk op een boerderij. Hier ga ik morgen een mailtje op sturen, want er staat geen telefoonnummer bij. Een andere advertentie was voor werken bij de Subway, maar broodjes klaar maken kan altijd nog.


Dinsdag vroeg een mailtje gestuurd naar de boerderij. Hopelijk heb ik snel antwoord, want ik wil niet te lang in Mount Isa blijven hangen. Eerst maar naar de bibliotheek om me cv nog een paar keer uit te printen, maar helaas was de bibliotheek niet te vinden. Toen ik in het licht door Mt Isa reed viel me op dat het dorpje zo slecht nog niet was, dus misschien straks toch maar bij de Subway solliciteren.

Op me telefoon zag ik dat ik 4 nieuwe voicemail berichten had, maar moet me voicemail nog instellen. Vorige keer had ik daar geen zin in, maar vooruit, nu toch maar een keer doen. Na het instellen bleken er 2 oude berichten van Howard (TempFencing) en van Backpackers Jobs in te staan, maar ook 2 nieuwe berichten. Die berichten waren van Diane van Het Gagudja Crocodile Holliday Inn of ik alsjeblieft zo snel mogelijk kon bellen. 1 bericht was van gisteren en 1 van vandaag, dus heb ik maar terug gebeld. Ze willen me toch erg graag hebben voor het wet-season en ik kan gelijk beginnen. Ik heb uitgelegd dat ik ondertussen al 1600 km verder, in Mt Isa ben en er dus nog even over wil nadenken, omdat het een aardig eind terug rijden is. Het plan was om naar de bibliotheek te gaan, me cv nog een paar keer uit te printen en nog eens even te googelen naar Jabiru en vooral nog even na te denken.

De bibliotheek kon ik niet vinden, dus bij een tankstation even gestopt om de weg naar de bibliotheek te vragen. De eigenaar vond het geen probleem dat ik op zijn computer me cv uitprintte en al snel hadden we een kletspraatje. Hij wist nog wel werk voor me, helemaal duidelijk was het niet, maar ik moest dan filters van huizen en auto’s schoonmaken.
Ik heb me telefoonnummer achter gelaten maar eigenlijk had ik al besloten toch terug te rijden naar Jabiru, om als outdoor cleaner aan de slag te gaan. Diane was erg blij dat ik terug kwam en vertelde meer over het werk. Ik dacht dat een outdoor cleaner een soort tuinman is, maar een outdoor cleaner houdt alle openbare ruimtes schoon, de meeste zijn wel buiten omdat het hotel erg open is. Alle openbare ruimtes betekend helaas ook de openbare wc…
Van Backpacker Jobs had ik al gehoord dat de supermarkt in Jabiru erg duur is, dus heb ik een hoop frisdrank ingeslagen, maar ook een paar rubberen handschoenen. Ik geloof heus wel dat ze die in het hotel hebben, maar no way dat ik die wc zonder handschoenen ga aanraken.

Na ook nog even wat luchtige shirtjes en korte broeken gekocht te hebben voor heel erg goedkoop, ben ik maar aan de 1600 km terugreis begonnen. Onderweg voor het eerst dingo's gezien. Ook ben ik langs een bosbrand gereden, gelukkig niet al te groot, maar uitplassen lukte niet. Tijdens het rijden heb ik echt genoten met Thunderstruck van AD/DC aan en overal om me heen onweer en bliksem.
Uiteindelijk om 11 uur ’s avonds bij Newcastle Waters gestrand, dus morgen nog 700 km richting Katherine. Het plan is om ’s nachts daar te slapen, weer een frisse douche te nemen zodat ik tip top bij het hotel aan kom en een verpletterende eerste indruk achter laat.

Tot nu toe heeft de auto het al 4200 km perfect gedaan. Dit is eigenlijk tegen de verwachting in, maar ik zal er zeker niet over klagen. Met een paar lieve woordjes en een beetje liefde is blijkbaar alles op te lossen!


Hoe het verder allemaal gaat lopen laat ik jullie weten, ik beloof snel weer een verhaal vanuit Jabiru te schrijven.