23-11 t/m 29-11 Katherine – Darwin

Het is een lang verhaal geworden, dus hoop dat jullie de tijd hebben. Laten we gelijk maar bij het begin beginnen.


Vrijdag nadat ik me vorige verslag op internet gezet had kwam Marco Pantani de camping op fietsen en op de plek naast me staan. Al snel had die ze tentje staan en was die ze luchtbed met ze mond aan het opblazen, dus maar met me pomp erheen. Gelukkig voor hem had die een schuimmatje, dus hoefde er zo goed als geen lucht in. Een biertje hoefde die niet, maar een stoel vond die wel wat en dus zou die ’s avonds even langs komen. Dat heb ik geweten.

Pantani bleek Mark met ze voornaam te heten en uit Engeland te komen. Hoe oud die precies is weet ik niet maar het zal eind 30 geweest zijn. In Engeland had die een mooi leven opgebouwd, maar kreeg hij een hoop tegenslag. Hij raakte zijn baan kwijt, raakte zijn vriendin kwijt, zijn zus pleegde zelfmoord en zijn ouders had die ook niet meer. Nadat die zijn baan kwijt geraakt was, moest hij al soberder gaan leven maar na alle andere tegenslagen wilde hij het materialistische niet meer en op zoek naar het ‘echte leven’. Hier haakte ik al half af, maar het werd uiteindelijk toch een gezellig avondje.
Hij vertelde dat hij al 8 jaar lang niet eet, maar alleen water drinkt en zo af en toe doet die hier een soort natuurlijk poeder door. Door zo weinig te eten, kan hij precies voelen hoe zijn lichaam werkt en voelt hij zelfs zijn organen werken. Per dag krijgt hij maar een paar honderd calorieën binnen en dus kan hij hooguit 50 km op een dag fietsen. De rest van de dag zit hij het liefst met zijn mini gitaartje in de natuur of doet die tai chi. Het idee van dit alles is om ze lichaam en de natuur zo goed mogelijk te leren begrijpen.
Het vorige verslag schreef ik nog dat ik hoop normale mensen te leren kennen en niet alleen hippies, dus het klinkt natuurlijk erg vreemd als ik zeg dat ik het echt interessant vond. Vreemder wordt het misschien nog als ik er bij vertel dat die ze gitaartje erbij heeft gepakt, nog wat van ze muziek gespeeld heeft en ik zelfs dat niet erg vond. Ik denk dat de hele avond vooral gezellig was doordat Mark een heel wetenschappelijke benadering op alles had. Overal had hij wel een theorie voor of wist hij van een onderzoek wat zijn ideeën bevestigden. Echt een rare knakker die zeker wel een steekje los heeft, maar niet achterlijk zoals een hippie is.
Het kan ook gezellig geweest zijn doordat ik bij de supermarkt wat biertjes gehaald had. Wie zal het zeggen.


Zaterdag was de grote dag. Gelukkig begon de dag goed, want de auto startte. Het leek alsof ik op een heimachine zat in plaats van in een auto, maar hij redde het naar de garage. Aan de norse blik van Tom (de mechanic) was al te zien dat hij er zin in had. Aangezien ik nog wat informatie op internet had gezocht heb ik hem vertelt wat ik wist en ben daarna maar op een stoeltje gaan zitten wachten. Zelf heb ik er een hekel aan om op mijn vingers gekeken te worden, dus ga ik er vanuit dat anderen dat ook hebben.
Na een tijdje kon ik het niet laten om even langs te lopen en toen bleek de halve onderkant er onderuit te liggen. Tom vertelde dat het meer werk was dan hij dacht en aan ze norse blik kon ik zien dat hij hier niet blij mee was. Op internet had ik gelezen dat met 5 boutjes loshalen de uitgaande as eruit kon, maar Tom zei dat hij de as alleen kon demonteren als heel de IRD eraf was. Na 2 uurtjes was de zooi los en konden we inderdaad zien dat de vertanding naar de achterkant beschadigd was.
Voorzichtig sprong ik alvast een klein gat in de lucht van blijdschap en ook aan Tom zijn norse blik kon ik zien dat hij opgelucht was. Snel de zooi weer in elkaar en kijken of de auto zonder de achter vertanding nog steeds als een heimachine klinkt. In het testritje van 2 kilometer hebben we geen raar geluid gehoord en dus zit er in Katherine nu echt een gat in de lucht.
Bij het afrekenen vertelde Tom me nog wel dat als hij iets meer onderzoek gedaan had hij het in de helft van de tijd had kunnen doen. Yeah mate, was het antwoord op de vraag of de 5 boutjes genoeg geweest waren, maar mij maakte het allemaal niet meer uit. Op de magnetron lasagna van een paar weken terug na zijn dit de best bestede dollars tot nu toe. Ik denk dat ik Tom wel 3 keer bedankt heb en ik zag aan zijn norse blik dat hij blij was met weer een tevreden klant.
Het is een hele opluchting dat ik niet de auto en alle zooi erin achter hoef te laten, want dit is toch een beetje een veilig huisje geworden.

Ondertussen was het een uur of 4 en dus ben ik nog maar een nachtje op de camping gebleven. De buurman, Mark en nog wat mensen van de camping waren blij voor me dat de auto het weer deed. ’s Avonds heb ik besloten morgen nog even wat boodschappen te doen en zo snel mogelijk via Litchfield National Park naar Darwin te gaan.


Zondag werd ik een beetje lui wakker en pas rond een uurtje of 10 was ik klaar om van de camping te vertrekken. Eerst de buurman bedankt voor alles en gedag gezegd, daarna wat boodschappen gedaan en uiteindelijke de snelweg weer op. Even maakte ik me nog zorgen om het diesel lek wat gisteren ontdekt is, maar gelukkig lijkt het mee te vallen. Voor de zekerheid heb ik de auto bij het goud stadje Pine Creek nog even vol gegooid. Helaas was hier verder niet veel te zien, dus snel door naar Litchfield.
Rond 1 uur was ik bij de Buley Rockholes. Dit zijn kleine watervalletjes die in kleine meertjes uit komen. Niet echt bijzonder, maar wel even lekker afkoelen. Na de kleine watervalletjes ben ik doorgereden naar de grote watervallen van de Florence Falls. Dit zijn 2 grote watervallen naast elkaar die in hetzelfde meertje uitkomen. Hier kan je weer lekker rond dobberen als je eerst 169 treden naar beneden loopt. Boven zagen de watervallen er erg mooi uit en ook beneden was het zeker geen rot gezicht.
Onderweg naar de natuurcamping (niet te verwarren met naturistencamping) zat er een … langs de weg. Helaas heb ik maar 1 goede foto kunnen maken voordat hij gevlucht was. Op de camping bleek maar weer wat voor wereld kok ik ben. Op de lucht van de beef-curry kwamen 2 skippies af die een tijdje een paar meter naast de auto hebben gezeten. Blijkbaar komen vliegen, muggen en ander ongedierte ook op lekker eten af want ze hebben me weer flink te pakken gehad. Dankzij de anti-alles-wat-vliegt-spray heb ik er ’s nachts minder last van gehad, maar er zijn nog genoeg dieren die niet vliegen en waarbij de spray dus niet werkt. ’s Nachts leek het erop of ik in de dierentuin sliep. Overal om me heen dierengeluiden en toch heb ik maar 3 skippies en 6 wilde zwijnen gezien die rond de auto liepen. Helaas was het te donker om er foto´s van te kunnen maken.


Maandag werd ik wakker met overal mieren in de auto. Ik ben dus blijkbaar in/naast een mierenhoop gaan staan. Eerst er dus maar zoveel mogelijk weer uitgekukeld en gelukkig werkt de anti-alles-wat-vliegt-spray ook voor mieren. Daarna maar gelijk naar de Wangi Falls gegaan waar ik dus erg vroeg was. Eerst maar aan de walking trail begonnen, omdat het nog niet zo warm was. Al snel had ik een praatje met een doodsaaie vent die van wandelen houdt en waar ik niet makkelijk van af kwam. Langzaam lopen, hard lopen, kreeg hem niet gelost.
Daarna even lekker afgekoeld onder de watervallen. Lekker kleurtje gepakt en doorgereden naar de Tolmer Falls. Volgens mij is dit wel de hoogste en misschien ook wel mooiste, maar helaas kan je er niet dichtbij komen of zwemmen. Gelukkig was er wel weer een wandelpad dus maar een stukje gelopen. Niet heel erg veel bijzonders gezien,maar het was wel mooi.

Na alles in het national park gezien te hebben ben ik doorgereden naar Darwin. Het visitors centre vertelde me hetzelfde als het meisje bij de bank in Katherine eigenlijk al verteld had. Mitchel street is de straat waar alle hostels en barretjes zitten, dus hier maar naar het YHA hostel gegaan. Na een paar dagen blijkt dat ik wel redelijke kamergenoten heb. Heb er geen last van en je kan er wel een praatje mee hebben.
’s Avonds ben ik het barretje wat tegen het hostel aan zit ingegaan om een paar biertjes te drinken en premier league (herhalingen) te kijken. Toch lekker om weer eens in een stad te zijn!


Dinsdag heb ik flink uitgeslapen. Een echt bed en airconditioner is toch heel wat beter dan een bloedhete autostoel met overal mieren. Eerst ben ik maar eens op me gemakje rond gaan kijken in het hostel. Alles is er, zelfs een zwembad, maar helaas geen gezamenlijke eetkamer. Wel jammer want dat is wel gezellig, maar helaas.
Voordat ik me ga vervelen gelijk maar op zoek gegaan naar werk, dus het advies van kamergenoot Luke maar opgevolgd en bij ‘the Jobshack’ langs gegaan. Hier betaal je inschrijfgeld, gaan ze voor je zoeken en binnen 2 weken hopen ze wat voor je te hebben. Ik hoop dat het nog sneller gaat lukken, want 2 weken niks doen, ondanks elke dag 40 graden en een zwembad, is toch wel lang.
Toevallig kwam ik nog een ander employment agency tegen, wie niet waagt wie niet wint, dus ook maar langs gegaan. Helaas gaan ze eind van de week dicht, omdat het backpack seizoen over is, maar ze hadden nog 1 baantje waar ze niet van af kwamen. Dit is ‘outdoor cleaner’ in een hotel in Kakadu National Park. Na er eens even over nagedacht te hebben lijkt het mij een geweldige baan, dus morgen terug als het inschrijfsysteem werkt en hopen dat ze me willen.
’s Avonds had ik geluk want in de tv-room stond de Top Gear James Bond special aan. Hier dus maar eens lekker voor gaan zitten en bijtijds naar bed gegaan.


Woensdag weer laat wakker geworden en maar zo snel mogelijk naar Backpackers jobs gegaan. Ze was blij dat het me leuk leek. Na 50 dollar inschrijfgeld voor het baantje betaald te hebben vertelde ze dat ze zelf 8 jaar gids geweest in het park. Ze wist dus van alles over het park, over Gagudju Crocodile Holliday Inn en over het dorpje Jabiru zelf. Het hotel is in de vorm van een krokodil gebouwd, echt waar, heel kick, geen grap, google het maar!
Ze had er 100% vertrouwen in dat ik het baantje zou krijgen en stuurt mijn cv door naar Diane, de cleaning manager, en die gaat mij dan bellen.
In de middag de auto bij de dichtstbijzijnde garage gebracht, omdat hij diesel lekt. Er is gelukkig nog goed mee te rijden, maar in een stad is de kans dat het simpel gemaakt kan worden toch net wat groter als straks in the middle of nowhere. Omdat het een tijdje ging duren ben ik naar Crocosaurus Cove gegaan. Dit is een soort krokodillen dierentuin midden op de hoofdstraat van Darwin. Net binnen bedacht ik dat een fototoestel wel eens leuk kon zijn, dus maar weer 15 minuten terug gelopen naar de garage, omdat me fototoestel nog in de auto lag. Weer 15 minuten terug gelopen naar de crocs en toen kwam ik er achter dat er geen geheugenkaartje in het fototoestel zat.
Geen zin om weer op en neer te lopen, dus dan maar telefoonfoto’s.

Al snel werd ik gebeld. Ik sprong al een klein gat in de lucht, want ik hoopte dat het hotel belde. Helaas bleek het een stuk minder goed nieuws want het was de garage dat het probleem een lekke brandstofpomp is. Bij een LandCruiser, die iedereen hier rijd, kost dit al 1500 dollar, bij een Land Rover waarschijnlijk nog meer. Zelf kon deze garage de zooi niet maken en adviseerde me bij een diesel injectie bedrijf langs te gaan. Dus zou ik de auto aan het eind van de dag ophalen en morgen een nieuwe poging wagen.

De krokodillen dierentuin was een goed bestede middag. De beroemde krokodil uit Crocodile Dundee zit hier. Was een flink beest maar niet de grootste. De grootste die hier zat was 5,5 meter en woog 800 kg. Flinke beestjes dus en was erg bij dat ze achter 14,5 cm glas zaten.
Erg leuk was dat je de kleinere krokodillen van ongeveer een meter die met zijn 100en in een grote vijver zaten mocht helpen voeren. Met een hengel moest je een stuk vlees boven het water houden en dan sprongen de kleine krokodilletjes er naar.
Voor 25 dollar kon je een foto laten nemen van je eigen met een krokodil in je handen. Om toch maar een leuke foto van het hele gebeuren te hebben, heb ik maar aan die oplichterij mee gedaan. Een beetje ongemakkelijk heb ik de krokodil maar aangepakt en op de foto gewacht. Blijft toch een raar beest. Toen de foto’s gemaakt waren bleef het meisje die de foto’s gemaakt had nog gezellig ouwehoeren over de krokodillen, over haar werk en over wat ik allemaal al in Australie gedaan had. Heel gezellig, maar ik stond nog steeds met een krokodil in me handen. Daarom was ik erg blij dat ze vertelde je met dichte mond al de erg scherpe tandjes kon voelen en vroeg of ik dat wou. Vooral om maar van dat beest af te zijn heb ik snel dat ding weer aan haar gegeven en maar even met me vinger langs de tandjes gegaan. En inderdaad, die dingen zijn echt veel te scherp!

Na dit avontuur weer overleeft te hebben ben ik het brikkie maar op gaan halen. Onderweg naar de garage kwam er uit elke boom een gigantisch gekrijs. Amsterdam heeft veel duiven, maar Darwin heeft nog veel meer parkieten/kanaries/papegaaien. Helaas is de vogel expert alweer in Mookhoek, dus kan jullie niet precies vertellen wat het zijn, alleen dat ze een pestherrie maken.
’s Avonds nog even wat pasta gekookt en wat series op bed liggen kijken, voordat ik ben gaan slapen.


Vandaag werd ik wakker van de regen en bedacht me dat het echt heerlijk is om met zulk weer in een hostel te slapen in plaats van een tentje of auto. O ja.. De auto.. Raampjes staan nog open.. Snel wat kleren aan en volle sprint naar de auto. Helaas was ik niet van de eerste druppeltjes regen wakker geworden en het was dus al aardig ingeregend. Gelukkig is er niks belangrijks beschadigd, alleen de wegenkaart is nu een klein beetje gerimpeld.
Na nog even geslapen te hebben, maar met de auto naar de diesel expert gegaan. Geen van de technische mensen was er helaas, maar de balie vrouw heeft de auto gegevens opgenomen en zou me bellen voor een offerte. Al snel belde ze dat ze er maandag eerst even naar willen kijken, zodat ze zeker weten wat er kapot is, maar dat het waarschijnlijk meer dan 1500 dollar gaat kosten dat klopt wel. Of terwijl, de volgende tegenslag met de auto. Het lijkt wel alsof er gewoon altijd iets aan de auto moet zijn. Als het ene gefixt is, gaat het volgende kapot. Ik zit er dus over te denken om de spiegel er maar af te schoppen en dit zo te laten. Hopen dat er dan genoeg kapot is en er niet meer kapot gaat. Wie weet werkt het.

Na deze tegenslag maar bij het zwembad gaan hangen. Hier zat toevallig ook een duitser die ik in Katherine al ontmoet had, dus even met hem zitten kletsen.
Aangezien ik nog steeds niks van het hotel gehoord heb en er echt naar uit kijk ben ik naar Backpacker jobs gegaan om te vragen of die al wat gehoord hadden. Ze vertelde dat Diane gezegd had dat ze me gelijk ging bellen, maar helaas, niks gehoord. Daarom maar gevraagd om het nummer van Diane zodat ik haar kan bellen. Helaas bleek dat Diane pas zaterdag weer werkt, dus dan hoop ik meer te weten. Backpacker jobs wist nog wel dat ik pas volgende week zondag daar hoef te zijn, dus ik zit hier nog een weekje. Gelukkig wilde ze wel verder zoeken voor een tijdelijk ander baantje voor me, dus wie weet hoef ik niet heel de week aan het zwembad te hangen.

Omdat de bieb gratis internet heeft ben ik hier vanmiddag heen gegaan. Scheelt toch weer een paar dollar om het verslag en de foto’s op internet te zetten. Zeker 10 minuten lopen door de bloedverziekende hitte, moeten jullie nagaan wat ik allemaal voor jullie over heb!!!


Plannen voor de rest van de week heb ik eigenlijk nog niet echt. Het schijnt dat de botanische tuinen hier mooi zijn, dus daar wil ik maar even gaan kijken.
Waterfront is een kunstmatig aangelegd strand met zwembad aan de rand van de stad, dus hier ga ik als het zonnig is ook maar eens kijken en een beetje bijbruinen. Ook wil ik nog wat luchtige kleding, want het is hier best warm, dus als jullie nog mode tips hebben dan hoor ik het graag!!

Voorlopig maar weer fingers crossed, hopen op een baantje en hopen dat de auto weer mee valt.

See you later!