10-10 / 18-10 Perth en zuidelijk rondje eronder

How you’re going mate?


Na een redelijk relaxte vlucht met inflight entertainment, wat te eten en voor het luxepaard (sierpaard kan je hem niet noemen) zelfs een dekentje zijn we donderdag aangekomen in Perth. Op het vliegveld maar gelijk even naar informatie over Perth gezocht, want Perth hadden we minder goed voorbereid dan Moskou, HK en KL. Het was dus even zoeken naar waar we heen moesten, maar al vrij snel waren we er uit dat we de bus naar het centrum zouden nemen en daar een hostel zouden zoeken. De bus naar het centrum was weer vrij snel gevonden en dankzij de vriendelijke buschauffeur zijn we bij het centraal station uitgestapt. In een foldertje van het vliegveld stond een kaartje met hostels, maar deze bleken niet zo makkelijk te vinden. Gelukkig hebben de Australiers blijkbaar echt niks te doen, want ongeveer 12943 keer is ons gevraagd; Are you lost mate? Met zoveel hulp konden zelfs wij uiteindelijk een hostel vinden.

Helaas had het hostel geen plek voor 2 meer op een zelfde kamer, dus zouden we gescheiden slapen. Na nog even een rondje gehobbeld te hebben door de stad konden we echt inchecken en onze kamer op. Ik had, ondanks 3 Duitsers op de kamer, een kleine kamer met aardige kamergenoten.
Joey kwam zijn kamer op en het eerste wat hij zag was iemand die van zichzelf aan het genieten was. Verder stond er een grote tv die blijkbaar niet voor 4 uur ‘s ochtends uit kon, rook het alsof er een koala vredig was gestorven onder de vloer en werd er meer geblowd dan bij het gemiddelde Snoop Dogg concert. Voor Joey kon Australie dus al niet meer mooier worden.


Om maar zo snel mogelijk weg te zijn van Joey zijn kleine stukje Amsterdam in Australie zijn we de vrijdag maar gelijk op zoek gegaan naar een auto. Na op internet gezocht te hebben, op prikborden gekeken te hebben en bij het informatie centrum gevraagd te hebben zijn we uiteindelijk op een autohandel industrieterrein beland. Hier hebben we veel rondgekeken, vergeleken en test gereden en uiteindelijk hebben we ons erbij neergelegd dat onze gedroomde stoere 4x4 te duur zou zijn in aanschaf, onderhoud en brandstof. Een grote ruime stationwagon zou een veel betere en goedkopere keuze zijn.

Het bleek toch niet zo makkelijk te zijn om de geschikte auto te vinden, want uiteraard had elke auto zo zijn voor en nadelen. Ook bleef het idee om iets te moeten missen omdat we geen 4x4 hebben aan ons knagen. Na lang wikken en wegen hebben we er maar voor gekozen om toch iets boven budget te investeren in een kleine 4x4 die redelijk zuinig is en waar we waarschijnlijk nog wel wat geld voor krijgen aan het einde van onze reis. Daarom zijn we nu de eigenaren van een witte Land Rover Freelander TD4.

Omdat ze het bij de Rabobank waarschijnlijk te druk hadden met doping voor Gesink te regelen konden we vrijdags niet genoeg geld krijgen om de auto te betalen. Joey mocht dus nog een keer zijn Bob Marley vrienden op zoeken, voordat we er vandoor konden.


Zaterdag ochtend zijn we vroeg uitgecheckt en hebben we de auto opgehaald. Met gierende banden zijn we richting Albany gegaan, maar helaas bleek dimlicht te weinig licht te geven en groot licht teveel waardoor we verplicht waren op rond 7 uur te stoppen. Omdat we zo snel niks konden vinden zijn we op de parkeerplaats gestopt en hebben we in 5 sterren hotel genaamd “Hotel Freelander” geslapen.


Zondag hebben we de laatste 250 km naar Albany afgelegd en hebben we een stukje omgereden om door Sterling Park heen gereden. Dit is een bergachtig gebied met 42 km aan gravelweg waar we dus de eerste echte Australische natuur gaan zien en waar we de auto eens op zijn offroad capaciteiten kunnen testen. Uiteraard ging het 4x4 rijden goed dankzij de auto en onze geweldige stuurmanskunsten.
Stirling Park bestaat uit verschillende bergjes met daar tussendoor de gravelweg. Echt heel bijzonder was het niet maar vooral Joey was erg blij weer eens wat anders te zien dan stad.
In het park zijn we naar het mooiste uitzichtpunt op een van de bergen geklommen, wat er best aardig uitzag. Tippen aan Mookhoek kan het natuurlijk niet, maar het kan slechter. Het eerste Australische dier zijn we ook tegen gekomen. Helaas geen skippy, maar een rare hagedis zonder staart.

’s Avonds zijn we aangekomen in Albany en hebben we het hostel van de YHA-keten opgezocht. Helaas was de receptie dicht, maar we konden via de telefoon reserveren en later onze sleutel ophalen. Omdat we ons hostel nog niet in konden zijn we naar het toerisme-centrum gelopen en hebben we gevraagd wat er te doen was en waar we het beste een walvisexcursie konden boeken.
Helaas bleken die bolle guppies sinds een paar dagen vertrokken te zijn, maar de ‘natural bridge’ en ‘the gap’ zouden interessant moeten zijn werd ons verteld.
Omdat we toch niks beters te doen hadden zijn we maar op onderzoek uitgegaan en inderdaad zag het er erg mooi uit. ‘The gap’ en de ‘natural bridge’ liggen vlak naast elkaar aan de kust en na een klein stukje rijden waren we er al.
‘The gap’ is een natuurlijk gevormde vierkante inham in de kustlijn van 24 meter diep. Omdat de muren van de inham verticaal zijn kan je dus recht naar beneden het gat in kijken en zie je de golven onder je tegen de muren kapot slaan. De spetters vliegen alle kanten op en met de wind erbij voelde wij ons net de stoere king-crab-fishers van discovery channel.
De ‘natural bridge’ is een steen waar, door het water, een gat in is gekomen zodat het water er dus eigenlijk doorheen stroomt. Omdat we niet alleen de standaard foto’s wilden hebben zijn we op de ‘natural bridge’ geklommen. Dit vonden wij echt heel kick en ook al ziet het er op de foto’s allemaal niet zo indrukwekkend uit, we zullen de foto’s niet voor jullie achterhouden.
Bij de parkeerplaats hing een bord waarop stond dat je nog steeds kan zien dat de vormen van de kust van Antarctica het tegenovergestelde van Australië zijn, omdat deze vroeger aan elkaar vast hebben gezeten. Blijkbaar hebben de pinguïns en de parkieten hebben dus bij elkaar geleefd, maar toch hebben de pinguïns het idee van de vleugeltjes niet helemaal goed afgekeken.

Na nog een paar keer op het randje van de afgronden van Australië gebalanceerd te hebben voor een mooie foto zijn we weer richting het hostel gegaan. Na hier het hele verhaal van via de telefoon reserveren in het Engels gedaan te hebben antwoordde de eikel van de receptie gewoon in het Nederlanders. In plaats van het makkelijk te houden vond hij het leuk ons eerst lekker in het Engels laten tobben. Gelukkig was alles wel goed gegaan en hadden we allebei een bedje. Voor het avondeten hebben we bij de supermarkt noodles gehaald en na nog wat gekletst te hebben met de andere hostel gasten zijn we redelijk bijtijds naar bed gegaan.


Maandag moesten we weer om 10 uur uitgecheckt zijn, dus weer vroeg op weg. Omdat bij het informatie centrum verteld was dat we mooie steenformaties konden zien zijn we bij ‘Monkey Rock’ gestopt en naar boven gewandeld. Tijdens de wandeling zag Joey een slang liggen. Wij denken dat het een dodelijk zwarte gifadder met python-tanden en anaconda-wurgstaart te zijn, maar het zou ook een net iets andere kunnen zijn.
Boven aangekomen zagen we wel stenen maar zelfs met de grootste hoeveelheid fantasie konden we er geen aap in zien. Het enige wat zou kunnen is dat je voor aap staat als je helemaal voor niks naar boven bent geklommen.
Omdat ‘Monkey Rock’ een doorslaand succes was hebben we ook maar besloten bij ‘Elephant Rock’ te gaan kijken. De olifant was hier ook totaal niet in te zien, maar na lang denken en dubben hebben we ook hier weer een verklaring voor de naam gevonden. Je kan ze namelijk alle twee met je ogen dicht niet zien.

Na de stenen zijn we doorgereden naar Nornalup voor de Valley of the Giants. Wij hadden hier een tentoonstelling geweid aan El Giganto(= Marta) verwacht, maar het bleken alleen hoge bomen te zijn. Tussen de bomen door waren bruggen gemaakt waardoor je op 40 meter hoogte tussen de boomtoppen door kon lopen. Dit zag er mooi uit, maar verder was het niet zo heel bijzonder.
Op weg naar Augusta hebben we eindelijk de eerste levende skippy gezien!! Vol in de ankers natuurlijk en achteruit terug om foto´s te maken. Het beestje zat rustig te eten en trok zich vrij weinig van ons aan. We hadden al wel eerder kangoeroes gezien die zich niks van ons aantrokken, maar dat kwam dan omdat de darmen aan de andere kant van de weg lagen. Zoals Joey al voorspelde ging de uitdrukking, “als er een skippy over de dam is, dan springen er meer” op en zagen we er nog een stuk of 10.
Een stukje verder kwamen we emoes tegen de tussen de koeien stonden te grazen. Ook mooie beesten, maar toch net wat minder spectaculair dan skippies.

’s Avonds zo rond zonsondergang kwamen we er achter dat we deze dag wat vergeten zijn. De lichten zijn nog niet gemaakt en helaas hebben we het dorpje Augusta ’s avonds net niet gehaald. Daarom hebben we weer een nachtje doorgebracht in ‘Hotel Freelander’.


Dinsdag werden we vrolijk gewekt door vogeltjes die in de bomen naast onze auto zaten. De bedoeling was om naar het toeristen centrum te gaan in Augusta om te vragen of er nog walvistoertjes te zijn, maar die luie aussies van het informatie centrum krijgen pas rond 11 uur zin om wat te gaan doen. Natuurlijk hadden we geen zin om hier op te wachten, dus met een plattegrond met informatie die voor het grijpen lag maar op pad gegaan naar de grotten rondom Augusta en naar Hamelin Bay wat bekend staat om de roggen.
Jewel Cave schijnt de mooiste grot te zijn, dus deze maar als eerste op gezocht. Voor rare mensen die van steentjes houden vast heel mooi, maar niet het eerste wat we over 50 jaar nog van Australië zullen herinneren, dus zullen we jullie maar niet met oninteressante informatie vervelen. Wel kunnen we melden dat Harvey zich nog geen zorgen hoeft te maken over onze conditie. De gids van een jaartje of 60 en 130 kg had net zoveel moeite met de trappen als wij, dus we hebben nog geen conditie achterstand ten opzichte van de rest van het 2e.
Hamelin Bay was een erg mooi strandje, alleen dat vonden de roggen niet. Geen enkel beest gezien. Wel was het mooi weer en dus zo erg niet om even op het strand door te brengen. Het water was nog best koud, maar een veiligheidsspeld om hem terug te vinden was niet nodig.
In de buurt van Dunsborough is een walvis uitkijkpunt, dus hier zijn we maar heen gereden. Met weinig verwachting een paar honderd kilometer gelopen om eindelijk bij dat punt te komen, maar we leken geluk te hebben. Joey zag al vanaf een afstand water omhoog spetteren en 2 dingen uit het water komen. Helaas, rotsen.
Bij het uitkijkpunt zelf bleek dat er toch echt echte walvissen zwommen. Af en toe zagen we er in de verte een springen. Dichterbij kwamen ze alleen boven om even lucht te halen, dus met geluk zagen we water/lucht spuiten en een vin boven water. Natuurlijk is dit niet iets wat we iedere dag zien, maar niet genoeg om ons tevreden te stellen en we gaan dan ook zeker binnenkort een walvissentoer op een boot doen. We hebben nog steeds geen tochtje kunnen vinden waar onze harpoen mee mag, zodat we het vis record van Piet-Paling te kunnen verslaan, maar zodra we die hebben gevonden gaan we de Indische Oceaan op.

Eind van de middag zijn we doorgereden naar Bunburry. Dit is een groter dorp, dus hier laten we de lichten morgen maken. Ondertussen hebben we de noodvoorraad aangevuld met genoeg noodles en water om een paar maanden op te overleven. We hebben al een tent en slaapzakken, morgen gaan we op zoek naar matrasjes, een gasstel en pannen.

Omdat we eigenlijk nog niet een keer fatsoenlijk hebben gegeten in Australie zijn we naar een Thais restaurant gegaan. Het enige wat er nog een beetje Thais uitzag waren de lampen en de schorten van de tokkies die er bediende, verder was het net de gaarkeuken van een weeshuis. Gelukkig smaakte het allemaal wel goed, dus hebben we onze plofkoppen helemaal bol gegeten. We hebben ons er weer scheel voor betaald dus dan proppen we elk grammetje eten naar binnen ook.


Woensdag zijn we weer bijtijds wakker geworden, uitchecken is in elk hostel om 10 uur, dus uitslapen zit er niet echt in. Omdat we de problemen met de lampen toch eens aan wilden pakken zijn we gelijk bij een garage langs gegaan. Het verhelpen van de problemen met onze lampen kon die pas eind van de middag en hij wist niet hoelang dit zou duren. We hebben daarom maar besloten door te rijden naar Perth en er daar naar te laten kijken, omdat er in Perth meer te doen is dan in Dunburry.
Helaas kwam de monteur er bij het kijken naar de lampen achter dat er geen koelvloeistof meer in het reservoir zat. Met het bijvullen zagen we dat de vloeistof die nog wel in het systeem zat erg bruin was. Dit probleempje heb ik ook bij me rooie racer, de Marbella, gehad en toen betekende het een lekke koppakking en einde verhaal van me eerste grote rooie liefde. Alle alarmbellen begonnen dus te rinkelen en lichte paniek en angstzweet brak uit.
Omdat de auto in de ongeveer 1500 km dat we er al mee gereden hadden nooit te warm is geworden en altijd constant op temperatuur is gebleven hebben we besloten om er mee naar Perth te rijden, bij de verkoper langs te gaan en te kijken wat er aan de hand is.
Na eerst nog even wat informatie gevraagd te hebben bij een onafhankelijke garage, zodat de verkoper ons niet zomaar kon afschepen, zijn we bij de verkoper langs gegaan. Hij vond het erg vervelend en stuurde ons gelijk naar een van zijn collega garages langs om er naar te laten kijken.
Uiteindelijk bleek het reservoir van het koelsysteem gescheurd, hierdoor is het koelsysteem waarschijnlijk vervuild geraakt. Ook is er een olie/diesel lek gevonden en zoals eigenlijk al bij ons bekend lekt de uitlaat een beetje. Helaas kon deze garage pas begin volgende week naar onze auto kijken en we zijn dus terug naar de verkoper gegaan met dit verhaal. Die heeft een afspraak bij een andere garage geregeld voor morgen en belooft te kijken wat hij voor ons verder kan doen.

Ondertussen was het al weer laat en zaten we een behoorlijk stukje buiten de stad. Daarom hebben we besloten om maar naar de pizzeria te gaan en te overnachten in Hotel Freelander.


Donderdag zin we weer naar de nieuwe garage gegaan en met de verkoper hebben we afgesproken dat we het reservoir, doorspoelen van het koelsysteem en het repareren van de lekkage allebei voor de helft betalen. De garage verwachte dat de kosten op zo 300 dollar zullen liggen, dus al met al valt het ons reuze mee. Helaas heeft de garage het reservoir pas vrijdag rond de middag, dus vandaag kunnen we niks meer doen.
Daarom zijn we maar op zoek gegaan naar een luchtbed en gasstel. Ook hebben we nu een jerrycan voor extra diesel, kussens en campingstoelen, alleen pannen ontbreken helaas nog. Eigenlijk hadden we hier nog naar op zoek gemoeten, maar het is tegen de 30 graden, dus hebben we ook een paar uurtjes op het strand gelegen. Kan nu dus vertellen dat de zonnebrand goed werkt, want overal waar ik me heb ingesmeerd ben ik niet verbrand. Klein beetje jammer dat ik alleen me gezicht en schouders heb ingesmeerd. Joey verbrand normaal nooit, maar zelfs hij heeft vandaag een rood kleurtje op gedaan.

Omdat we kampeerklaar zijn hebben we vanavond maar een camping opgezocht. Hier liggen we nu net iets te knus in ons tentje, dus er moet maar een tweede tentje bijkomen. Morgen hopen we de auto in perfecte conditie te hebben voor het zware werk en dan gaan we richting het noorden.

Om toch van alles een beetje op de hoogte te blijven en contact met thuis te kunnen houden hebben we een soort dongel met prepaid wifi gekocht. Vandaar dat er bij dit verslag nog geen foto’s staan. Als we een keer gratis wifi kunnen vinden dan zullen we jullie weer verwennen met foto’s van de 2 knapste mannen van Mookhoek... ’s-Gravendeel… Nederland… naja laten we er niet omheen draaien, eigenlijk gewoon heel de wereld. Wij snappen dat jullie er weer naar smachten.


Om maar in het Australisch af te sluiten: No worries!!